Kamis, 08 Juli 2010

PLONG !! Ki Setyo Handono

Raden Samba tidak kuasa mendengarkan nasihat yang diberikan oleh Raden Gunadewa kakaknya. Tekadnya sudah bulat. Pendiriannya tidak ingin lagi mencla-mencle memilih opsi A, B, atau C. Baginya, Haknyanawati adalah wanita titisan jawata yang sudah digariskan menjadi miliknya.
”Samba!”
”Iya kakang”
”Elinga ya dhi, Kakangmbok Haknyanawati itu sudah menjadi milik Kakangprabu Bomanarakasuro, yen kamu masih nekat memperistrinya itu namanya ngrusak pager ayu, dan ngobak-obak tirta kang wening. Kowe pada karo ngingu kemladhe, tanduran sing bakal ngrusak jiwa ragamu, elinga ya dhi, mesakna karo asmane keng Rama Prabu...”
”Kakang, aku mau kan wis kandha ta, wong iku yen wus nandang asmara, lara branta, nyawang donya iku mung katon peteng ndhedhet. Sing katon mung pasuryane Sang Dewi utawa Sang Pangeran...”
”Ooo, mengkono ya..., dadi termasuk omonganku mau ya ora mbok rungokne ya?”
”Wah, ya inggih...”
Raden Gunadewa nampak murung termenung. Dia memilih menundukkan mukanya sambil membaca mantra. Sementara Raden Samba nampak duduk ndak tenang. Sesekali ia lihat jam tangan dan HP-nya yang kelihatan baterainya mulai ’low’.
Aneh, bin ajaib. Baru saja Sang Gunadewa merapalkan mantranya tiba-tiba angin puting beliung (Penthil muter:red) membahana menyapu benda-benda yang ada di sekitar Astana Gadamadana. Dan lebih, nganeh-anehi lagi patung arca Bathari Dermi tiba-tiba menyatu dalam tubuh Raden Samba. Jleg!!!. Raden Samba tiba-tiba ’ngengleng, gendheng, kaya wong edan’. Tiba-tiba ia memeluk dan menciumi Raden Gunadewa. Kontan Raden Gunadewa ’girap-girap’, risih.
”Wah, bocah kok tambah manis, eseme ngujiwat,... dhuh nimas Haknyanawati, nyaketta pun kakang yayi... aja ngedoh pun kakang, nyaketa yayi, ayo ndak gendhong, ndak aras pipimu.....”
”Dhi, elinga ya, aku iki kakangmu...”
”Waduh, aku ora lali kok, aku eling, aku sadar menawa aku lagi nyanding karo kowe yayi.. ayo ta, aja adoh-adoh anggonmu lungguh, nyaketta, aku pingin ngrasakne kulitmu sing alus lencir gadhing.... byuh... byuh... bocah kok ayune ora ilok....”
”Dhi ... elinga ya dhi...., ayo ta bukalah matamu, tataplah aku, dan lihatlah siapa aku....”
”Aduh, kakang!!” tiba-tiba mata Raden Samba terbelalak. Ia sadar ternyata yang di depannya adalah Raden Gunadewa. Ia langsung duduk menyembah kakaknya.
”Adhiku cah bagus, Samba...”
”Inggih kakang..”
”Sajaknya, lara brantamu wis lumebu stadium parah yayi. Aku wis ora kuwagang maneh mbendung apa sing dadi kekarepanmu, mula saka iku, aku bakal nundhung sliramu jengkar meninggalkan pertapan ini. Lan kamu pergilah ke Madukara, temuilah Paman Janaka, insyaalloh, beliau akan membantumu...”

Raden Samba nampak tersenyum lega. Perasaannya terasa plong!. Buru-buru ia merapikan pakainnya. Ia melihat jarum jam telah menunjukkan angka tiga sore.
”Wah, sajaknya waktu sudah surup kakang. Aku marem sekali mendengar petunjukmu. Kalau begitu aku mohon pamit dan mohon pangestu...”
”Iya samba, pergilah kau. Tapi sorry aku tidak bisa memberimu pangestu. Sebab pangestu itu hanya pas diberikan kepada orang yang berniat mulia...”
”Tapi kakang, aku ini anaknya Dewa Wisnu lho”
”Bener, kowe putrane Sang Hyang Wisnu, akan tetapi kalau niatmu sudah menyimpang dari aturan, sama halnya saya merestui kejahatan, sudahlah you pergi saja, aku akan melanjutkan semediku....”
”Iya kakang, kalau begitu aku nyuwun pamit”
”Iya Samba, hati-hati” BERSAMBUNG

Tidak ada komentar:

Posting Komentar